Rozdział 3 - Wszędzie zachodzą zmiany

Blondynka przełknęła gorączkowo ślinę. Spojrzenie Erzy było przerażające i przeszywało ją na wskroś, zaglądając w najgłębsze zakamarki duszy. Przeszedł ją dreszcz.

- Ee.. ja.. no.. – jąkała, uciekając oczami na boki, starając się nie wyłapać jej wzroku.

- Słucham Lucy – rzekła spokojnie, choć dało się usłyszeć w jej tonie głosu spore napięcie.

Scarlet podeszła bliżej, wprawiając w niepokój przyjaciółkę. Heartfilia chciała jej powiedzieć o wszystkim, ale nie wiedziała ile może zdradzić, żeby nie wzburzyć tym szkarłatno włosej. Co miała wymyślić?

Spojrzała jej w oczy i otworzyła usta.

- Erza?

Cichy głos dobiegł zza stojącej dziewczyny, która powoli odwróciła się, pełna obawy.

Stojąca z luźno puszczonymi rękoma wzdłuż ciała Mei, przyglądała się dziewczynom z pewną obawą na twarzy. Uśmiechnęła się nieśmiało i wyciągnęła rękę w kierunku Titanii. Ona parzyła szeroko otwartymi oczami, które napełniły się łzami.

- Mei…

Natychmiast przylgnęła do niej, wydając z siebie ciche łkanie. Jej płacz był czymś niezwykłym, gdyż rzadko kto mógł ujrzeć poruszenie twardej, stanowczej i nieugiętej kobiety.

Lucy patrzyła na nie wzruszona. Znały się w dzieciństwie i po wielu latach mogły się w końcu spotkać. Czuła radość. Cieszyła się widząc, że przyjaciele są szczęśliwi. Chciała zostawić je same, żeby mogły spokojnie porozmawiać, dlatego oddaliła się w kierunku baru.

Idąc tam, zauważyła przy jednej z ław wzdychającą niebiesko włosą, drobną dziewczynę. Podeszła do niej i przysiadła się z uśmiechem na twarzy.

- Dzień dobry Levy – zaćwierkotała.

- O… witaj Lucy – szepnęła zamyślona dziewczyna.

- Czy… czy coś się stało? Nie wyglądasz za dobrze – stwierdziła, uważnie się jej przypatrując. Martwiła się o nią.

- Ach… szkoda gadać Lucy – westchnęła, kładąc się na stole.

Blondynka zauważyła, że od kilku dni jej przyjaciółka jest jakaś markotna, jakby nieobecna i ciągle zamyślona. Położyła jej dłoń na plecach, chcąc dodać otuchy.

- Levy, wiesz, że jeżeli coś cię trapi to możesz mi o tym powiedzieć, prawda? – mówiła, chcąc zachęcić towarzyszkę do zwierzeń.

Niebieskie, falowane włosy, zadrgały. Dziewczyna podniosła tułów i obróciła się w stronę blondynki. Uśmiechnęła się blado, patrząc na swoje splecione dłonie.

- Wiesz… martwię się – jęknęła.

- Martwisz? Ale o co?

- No martwię się o kogoś… - policzki niebiesko włosej zarumieniły się. – O Gajeela – zawstydzona ukryła twarz w dłoniach.

Lucy zbita z tropu, zastanawiała się, czy dobrze usłyszała. Pokręciła głową, uzmysławiając sobie, że słuch ją nie myli. Uśmiechnęła się chytrze.

- Ty i Gajeel? – szczerząc się, szturchnęła przyjaciółkę w ramię. – No, no, nie chwaliłaś się zbytnio.

- Co? Nie! To nie tak… - broniła się, oblewając twarz rumieńcem. – Ja po prostu… No bo… On tak długo nie wraca z misji, a zawsze załatwiał wszystko szybko. W dodatku jest z Juvią, to powinni uporać się z tym raz dwa… - wierciła się, unikając ciekawskiego wzroku blondynki.

Lucy złapała jej dłoń i zaczekała, aż ta na nią spojrzy.

- Levy… Nie masz się co przejmować. Gajeel to facet ze stali i to dosłownie! – zachichotała. – Wróci, nim się obejrzysz.

Przyjaciółka odetchnęła z ulgą, wiedząc, że ma oparcie w kimś zaufanym. Uśmiechnęła się pogodnie, odwzajemniła uścisk i wolną ręką pogładziła rąbek spódnicy.

- Swoją drogą, to jak ci idzie z Natsu? – wypaliła, zmieniając temat na swoją korzyść.

- Z nim? Coraz bardziej nie mogę go zrozumieć… - żaliła się, opierając łokcie na stole. – Jest taki dziecinny i strasznie… hm… zuchwały.

- Był tak od zawsze – potaknęła, śmiejąc się.

- Taak…

- Wiesz, ale jak tak na was patrzę, to coś musi między wami być, że Natsu tak często wybiera twoje towarzystwo – rozmyślała głośno Levi, drapiąc się po brodzie.

- Ona go luuuubiii – odezwał się tłumiony chichotem cienki głosik.

Podskoczyły jak poparzone, domyślając się, że były podsłuchiwane przez część rozmowy, jak nie całość.

- Happy! Co ty sobie myślisz? – krzyknęła zirytowana Lucy, patrząc na kota ze złością.

- Skoro mówicie o Natsu, to nie możesz się czepiać – trajkotał.

- Mogę, bo nie możesz nas podsłuchiwać, z resztą to nie twoja sprawa, więc idź stąd – karciła go, czując rumieńce na policzkach.

- Moja, bo nie możesz obgadywać mojego przyjaciela – odpowiedział, krzyżując łapki.

- Ja go wcale nie obgaduje! Natsu…

- O mnie mowa?

Ucieszony chłopak siedział, obok blondynki i oparł rękę na jej barku. Jakim cudem znalazł się tak szybko, zupełnie niezauważony? Dziewczyna patrzyła na niego zdezorientowana, zapominając, co właśnie chciała powiedzieć. Zaraz, o czym to ona?

- Właśnie, co z tym zadaniem, o którym mi mówiłeś? Muszę mieć na spłatę czynszu, a ty jak na razie mi w tym nie pomagasz – mruknęła, zezując na kota.

- A! Tak, właśnie… - wstał i błyskiem w oczach, wyszczerzył się. – Chodźmy do Miry, bo czas ucieka.

Lucy westchnęła i spojrzała na przyjaciółkę.

- To do zobaczenia Levy – przytuliła ją, podniosła się, stając obok maga.

Razem z Happym skierowali się w stronę baru.

- Powodzenia Lucy! – zawołała wesoło niebiesko włosa.

Heartfilia uśmiechnęła się. Dotarli na miejsce, gdzie czekała na nich, wycierająca kufle po piwie, Mira. Nucąc wesołą melodię, wyciągnęła spod lady, zgiętą na pół kartkę i wręczyła ją dziewczynie. Patrzyła na nich, z podejrzliwym zadowoleniem.

We trójkę przyjrzeli się ogłoszeniu.

- Znaleźć kufer? – zdziwiła się blondynka. – To tyle?

Natsu wydarł jej papier z ręki.

- Wooow!! Zobacz jaka nagroda!! – zawołał podekscytowany. – Pewnie są tam skarby. Złoto, pełno złota!

- Coś mi tu śmierdzi – mruknęła, drapiąc się po głowie. To było zbyt proste zadanie, jak za taką cenę.

- Właśnie. Lucy spierdziałaś się, musisz stąd wyjść – zachichotał Happy, zasłaniając nos łapkami. Razem z nim zarechotał głośno chłopak.

Dziewczyna oblała się rumieńcem i poirytowana, zdzieliła ich obu po głowach. Złapali się za bolące miejsca, trąc dłońmi, by złagodzić cierpienie.

- Głupki – burknęła, otrzepując ręce.

- To jak? Weźmiecie zadanie? – zagaiła rozbawiona Mira.

Magowie nie odezwali się, patrząc w oczekiwaniu na decyzję uspokajającej się przyjaciółki. Zerknęła na nich spod byka i z zupełnie radosną miną skierowała się do barmanki.

- Oczywiście. Wiesz, może kto jest zleceniodawcą? – spytała z uśmiechem.

- Niestety nie. Na kartce macie adres, ale myślę, że nie powinno być problemów, więc gładko pójdzie wykonywanie misji.

Umotywowana słowami koleżanki, Heartfilia, stuknęła chłopaka w ramię.

- Idziemy – postanowiła.

Mag kiwnął głową i zadowolony wraz z Happym ruszył przodem. Blondynka pomachała Mirze na pożegnanie, maszerując za przyjaciółmi.

Rozejrzała się po wnętrzu. W oddali dostrzegła rozmawiające spokojnie Mei i Erzę. U niebiesko włosej, dostrzegła na odsłoniętej prawej łopatce znak gildii w śliwkowym kolorze. Więc ją przyjęli. Zadowolona z takiego obrotu sprawy Lucy, postanowiła porozmawiać z nią po powrocie z wykonanego zlecenia. Chciała dowiedzieć się o niej czegoś więcej.

Przełknęła ślinę, uzmysłowiwszy sobie, że będzie musiała porozmawiać także z Titanią.