Rozdział 1 - Dziwny zbieg okoliczności

Wydarzenia rozgrywają się po zniszeniu Nirvany, gdzie Jellal zamiast zostać uwięziony przez Magiczną Radę, ucieka, a magowie Fairy Tail wracają do Gildi.

Młoda Heartfilia spoglądała przez otwarte na oścież okno. Ciepłe promienie słoneczne otulały jej pogodne oblicze, wprawiając dziewczynę w dobry nastrój. Obserwowała płynącą spokojnie rzekę i bawiące się niedaleko niej dzieci. Śmiały się głośno, podskakiwały i biegały, grając w berka.

Dziewczyna westchnęła. Przeciągnęła się leniwie i powoli poszła do kuchni. Otworzyła lodówkę w poszukiwaniu schłodzonego soku, który pamiętała, że kupiła poprzedniego dnia.

- Gdzie on może być...  - mruknęła, przesuwając żywność na półeczkach.

Zrezygnowana przestała grzebać we wnętrzu lodówki, wyprostowała się i z rękoma założonymi na biodrach, odwróciła się na pięcie.

- Aaa!! Co ty tu robisz?! - wrzasnęła na cały głos, zobaczywszy różowowłosego chłopaka, wylegującego się na jej łóżku.

Młodzieniec uśmiechnął się radośnie i pomiędzy pogwizdywaniem, odparł:

- Nie widać? Leżę i odpoczywam - wzruszył ramionami.

Lucy tupnęła nogą, czując piekące rumieńce na twarzy.

- Mówiłam ci, że jeżeli chcesz do mnie przyjść, będziesz wchodził jak człowiek przez drzwi, uprzednio pukając! - burknęła, podchodząc do przyjaciela.

Chłopak leżał z założonymi za głowę rękoma z zamkniętymi oczami, wyglądając na ucieszonego swoim zachowaniem. Dziewczyna nachyliła się nad nim, przyglądając się jego spokojnej twarzy. Uchylił jedną powiekę, tworząc niewielką szparkę. Uśmiech bardziej się pogłębił, kiedy zauważył rumieńce i zdenerwowaną twarz Lucy.

Przestał gwizdać, wsłuchując się w niecierpliwy stukot stopy przyjaciółki o podłogę. Nie chcąc dłużej przeciągać, żwawo zerwał się z łóżka i z bezczelnym uśmiechem przypatrywał się dziewczynie.

- Czemu nie możesz choć raz zachowywać się normalnie? - westchnęła, czując jak opuszcza ją irytacja i rozdrażnienie.

- Serio ci to przeszkadza? - spytał.

- Natsu... nie o to już chodzi. Tylko o to, że wpadasz do mojego mieszkania jak do swojego, nawet bez pukania. A pomyślałeś jak bym się czuła, gdybyś przyszedł, a ja byłabym bez ubrania? - mimowolnie zarumieniła się, wyobrażając sobie tą sytuację.

Natsu patrzył na nią i po chwili dopiero zrozumiał, co mówiła. Speszony unikał jej wzroku, wodząc oczami po jasnym mieszkaniu. Podrapał się po głowie, nie wiedząc, co ma powiedzieć, by nie wywołać większego napięcia między nimi.

- No... dobrze Lucy. Postaram się wchodzić normalnie, tak jak tego chcesz - uśmiechnął się niepewnie.

Dziewczyna kiwnęła głową, ucieszona postanowieniem przyjaciela.

- A właśnie, Natsu... Przychodzisz tutaj w jakiejś konkretnej sprawie? - szturchnęła go w ramię.

- Tak! Mira cos nam zostawiła, ale nie chciała powiedzieć, o co konkretnie chodzi. Kazała po ciebie przyjść, więc jestem - trajkotał, nakręcając się z każdą chwilą.

Zachowanie Miry zastanawiało Lucy, jednak wiedziała, że nie wpakuje ich w żadne kłopoty. Wspominiana dziewczyna była przyjaciółką bohaterów, jak i całej gilgi. Zazwyczaj stała za barem, uśmiechając się, wprawiając każdego w dobry nastrój.

Lucy podeszła do okna i z uśmiechem patrzyła w dal. Poczuła wiatr w blond włosach i ciepłe powietrze. Usłyszała kroki na drewnianej podłodze. Natsu stanął u jej boku z radosnym obliczem. Szturchnął ją po przyjacielsku w ramię. Spojrzała na niego lekko zdezorientowana, gdyż wyrwał ją z zamyślenia.

 - To jak, idziemy? - wyszczerzony Natsu, kołysał się na boki, zdradzając swoją ekscytację nowym zadaniem.

- Jasne - potaknęła.

Nagle w błyskawicznym tempie przez otwarte okno do pokoju wleciał niebieski, uskrzydlony kot z niezwykle wielkimi oczami i głową.

- Natsu!!! - wołał, a łzy spływały mu ciurkiem po policzkach.

- Happy. Co się stało? - pytał.

- Dlaczego mnie zostawiłeś?! Jak mogłeś pójść do Lucy? - łkał z wyrzutem.

Zdezorientowany chłopak zezował z dziewczyny na małego przyjaciela, który zaczynał wyglądać coraz bardziej żałośnie.

- Happy, Mira dała mi zadanie, więc przyszedłem powiedzieć o tym Lucy. Przecież mówiłem Ci, że do niej idę - tłumaczył sie różowowłosy.

Exceed kilkukrotnie pociągnął zasmarkanym nosem, otarł łapkami łzy i uśmiechnął sie zuchwale.

- Jadłem rybki. Wiesz, że kiedy jestem tym zajęty, to nie myślę o niczym innym. Natsu... obaj wiemy, że nie jesteś tu tylko z powodu zadania... - ściszył głos zezując na dziewczynę.

Na twarzy chłopaka pojawił się czerwony rumieniec.

- Idziemy! - wykrztusił, łapiąc przyjaciela, wsadził go pod pachę i na sztywnych nogach wymaszerował z domu.

Osłupiała Lucy, patrzyła na przejście, w którym niedawno znikneli magowie. Zamrugała powiekami, chcąc zrozumieć, co było przyczyną nagłego wyjścia Natsu, jednak zanim zdąrzyła spokojnie odetchnąć chłopak z powrotem wparował do mieszkania.

- Przepraszam! - zachichotał, złapał Lucy za nadgarstek i wybiegli z mieszkania.

- Natsu, przecież muszę zamknąć drzwi! - sapnęła, zbiegając po schodach.

Dziewczyna oddychała z trudem, gdyż Natsu był niezwykle szybki, pomimo oporu, którym była ona sama. Czuła ból w nogach i klatce piersiowej.

- Natsu, zwolnij! - krzyknęła.

Chłopak zerknął na nią przez ramię i zobaczywszy jej wyczerpany wyraz twarzy, dostosował się do jej tempa. Odetchnęła z ulgą.

Mijali domy, szerokie ulice i stragany ze świeżą żywnością. W pewnym momencie coś zwróciło jej uwagę. Zatrzymała się, lecz ciągnięta przez Natsu, wpadła na jego plecy.

Zderzyła się z twardym jak głaz ciałem.

- Auć! - pisnęła zaskoczona.

- Co?! Lucy, coś się stało? - odwrócił się, uważnie się jej przyglądając.

Potarła sobie dłonią bolące miejsce na głowie.

- Nie, nic... - jęknęła. - Po prostu coś zobaczyłam.

Świdrował ją wzrokiem, chcąc zrozumieć, o co jej chodzi.

Blondynka uśmiechnęła się i skierowała w stronę sklepu z wielką szybą. Zza niej, na wystawie, błyszczały różnej wielkości wyroby jubilerskie. Blask zachwycił dziewczynę, która prawie przykleiła się do szkła z iskierkami w oczach. Szczególną jej uwagę zwróciła złota bransoletka z niewielką niebieską zawieszką w kształcie serduszka.

- Jakiiiii ładnyyy.... - rozpływała się, marząc o posiadaniu tego cudeńka.

Niezauważony Natsu przybliżył twarz do wystawy. Przypatrywał się intensywnie ze ściągniętymi brwiami. Nagle jego wzrok powędrował z błyskotki w głąb sklepu. Przez jego twarz przemknął grymas.

Odchrząknął, wyprostował się i skrzyżował ręce na piersi. Lucy podążyła za jego wzrokiem i zaskoczona odskoczyła. W środku zobaczyła dwie postacie, uważnie przyglądające się drogim naszyjnikom i pierścionkom. Wysoki, niebieskowłosy mężczyzna, nachylał się nad wyrobami z rozmarzonym uśmiechem. Podobna do niego długowłosa dziewczyna wskazywała palcem raz po raz błyskotkę, która wpadła jej w oko. Ubrana w niebieską sukienkę, wyglądała na bardzo młodą.

Lucy spojrzała na Natsu i bez zastanowienia, ruszyła w kierunku wejścia. Zanim zdążyła przestąpić próg, poczuła dłoń przyjaciela zaciskającą się na jej nadgarstku. Przyciągnął ją do siebie, nie pozwalając iść.

- Co ty robisz? - burknął.

- Tam jest Jellal! Chcę z nim porozmawiać i powiedzieć Erzie, że wrócił - tłumaczyła się podekscytowana i zła, że różowowłosy ją zatrzymał.

- Domyślam się, Lucy - westchnęła, a grymas z jego twarzy ustąpił miejsca trosce. - Chodzi o to, że jeżeli Erza go zobaczy, a on później odejdzie... Nie chcę, żeby płakała. Obiecałem, że do tego nie dopuszczę.

Lucy patrzyła na jego zatroskaną twarz, poruszona jego wyznaniem. Położyła mu dłoń na ramieniu, chcąc dodać otuchy.

- Nie dopuszczę do tego - uśmiechnęła się ciepło i puściła oko.

Zwolnił uścisk na jej nadgarstku i pozwolił poprowadzić się do wnętrza sklepu. W momencie pchnięcia drzwi, nad głowami przyjaciół zabrzęczały cichutkie dzwonki. Przebywający w środku ludzie, odwrócili się w stronę wchodzących magów.

Na twarzy niebieskowłosego pojawiło się zaskoczenie, które szybko przemieniło się w radość.

- Natsu, Lucy! Jak się cieszę, że was widzę - uśmiechnięty, podszedł do przybyłych i niespodziewanie uścisnął ich obu.

Magowie wstrzymali oddech, sztywniejąc pod wpływem nagłego zachowania chłopaka. Odsunął się i z zadowoleniem przyciągnął za rękę drobną towarzyszkę. Nieśmiało spoglądała na Natsu i Lucy, którzy przyglądali się jej podejrzliwie.

- Kim ona jest, Jellal? - zapytał poddenerwowany mag. Obawiał się on spełnienia swoich obaw względem Erzy.

Niebieskowłosy zrozumiał ton głosu towarzysza i z pewnością siebie odowiedział:

- To jest Mei. Moja starsza siostra - spojrzał na nią ciepło.

- Co?? Jak to strasza? - krzyknęli chórem oboje.

Jellal nie ukrywał zaskoczenia, by raptownie wybuchnąć śmiechem.

- Co cię tak bawi? - spytała Lucy, spozierając na dziewczynę i jej brata.

- Przepraszam, ale każdy kto wie o mojej siostrze, reaguje podobnie jak wy - odpowiedział. - Natsu, możesz się od niej odsunąć? - mruknął, ściągając brwi.

Istotnie różowowłosy, znajdował się zbyt blisko nowopoznanej towarzyszki. Przyglądał się jej twarzy z odległości kilku centymetrów, próbując dogłębnie przyjrzeć się jej mołodo wyglądającej skórze, niczym Sherlock Holmes.

- Natsu! - zganiła go Lucy.

Jednak chłopak uparcie świdrował ją wzrokiem, mrucząc coś pod nosem.

- Odsuń się i nie zachowuj się jak dziwak i pajac, którym jesteś! - Heartfilia tupnęła nogą, pełna oburzenia.

Mei zachichotała i cofnęła się spokojnie.

- Miło mi cię poznać, Natsu - wyciągnęła rękę w jego stronę.

Chłopak przyglądał się jej chwile, po czym nachylił się i obwąchał wystawioną dłoń. Odsunął się i przyjaźnie przywitał dziewczynę.

- Pachniesz jak przyjaciel! - wyszczerzył się i zarechotał.

- Cieszę się. Ty jesteś Lucy, tak? - spytała, podchodząc bliżej.

- Tak - przytaknęła. - Przepraszam, że zapytam... Ile jesteś starsza od Jellala?

Wspomniany uśmiechnął się zuchwale.

- Cztery lata.

- Serio?? - pisnął podekscytowany Natsu i podskoczył do Mei. - Ha ha! Jellal nie chwaliłeś się. Mei będziesz ze mną walczyć!

Wszyscy trzej spojrzeli zdziwieni na zuchwałego chłopaka, który podskakiwał w miejscu i śpiewał, o walce z dziewczyną.

- Odbiło ci? - bąknął Jallal.

Natsu ucichł i z otwartą buzią jęknął w jego stronę. Podszedł do niego niczym zombie z ciemną aurą wokół siebie.

- Nie, bo co? - zawył z głupkowatym wyraem twarzy.

- Pokona cię w ciągu pięciu minut, nie ruszając się z miejsca - stwierdził rozbawiony.

- I tak z nią będę walczyć i nie przegram - bąknął. - Lucy, do gildi! - podskoczył nagle, chcąc wzbić się w powietrze niczym superman.

- Co? Przystopuj Natsu. Mei, Jallal, chodźcie z nami - blondynka uśmiechnęła się, wyciągając rękę w ich stronę.

Niebieskowłosy patrzył na dłoń przyjaciółki z bladym wyrazem twarzy. Westchnął i delikatnie pchnął siostrę do przodu.

- Idź z nimi Mei, ciebie nie znają, masz czystą kartę - radził. - Jak na razie Lucy, nie mogę tak swobodnie poruszać się po ulicach, muszę coś wymyślić - puścił jej oko.

- No tak... Rada cię nadal szuka.

- Właśnie. Dlatego, Natsu, nie szalej zbytnio i nie prowokuj jej - wyszczerzył się. - Miej na nią oko.

Mag w zamyśleniu przetwarzał otrzymane informacje i ze zrozumieniem kiwnął głową.

Usatysfakcjonowany takim obrotem sprawy Jellal, pogłaskał siostrę po głowie i mocno ją przytulił. Wyszeptał jej coś do ucha i opuściwszy przyjaciół, zaszył się wgłąb sklepu. Wszyscy trzej śledzili go wzrokiem, puki nie zniknął im z pola widzenia.

- Martwię się o niego - westchnęła Mei i podeszła do Lucy. - Jak to jest w Fairy Tail?

Oboje z Natsu, przypominając sobie te wszystkie chwile spędzone na niezwykłych przygodach - wliczając w to niszczenie miast - radośnie krzyknęli:

- Wspaniale, nie ma lepszej gildi w całym Fiore! Chodźmy - złapali towarzyszkę za ręce i wybiegli ze sklepu.